ငါတုိ႔ေရွ႕မွာ
ရထားဟာ ခါတိုင္းထက္ ပိုမိုရွည္လ်ား
ဥၾသဆြဲသံမ်ားကလည္း
ဖြာရရာ ထစ္ ခ်ဳန္း ၿပတ္ ေတာက္ က်ေနခဲ့။
ႏႈတ္မဆက္မိရင္လည္း အေကာင္းသား
ႏႈတ္ဆက္လုိက္ၾကေတာ့
ဘူတာဟာ
အဝါေဖ်ာ့ေဖ်ာ့နဲ႔ ဂူသခ်ိဳၤင္း ဆန္လာ။
ကံၾကမၼာက
မ်ဥ္းတစ္ေၾကာင္းတည္းေပၚမွာ
ခြာေလးဘက္ မရပ္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၿပာနဲ႔
ဘယ္သူ႔စကားကိုမွ နားမေထာင္ဘူး
ေၿမလို ပင္လယ္လို အကၡရာတစ္လံုးနဲ႔
ငါတို႔ ဆက္ ခ်စ္ ေနၾကဦးမယ္။
မေမ့ဘူးကြယ္
ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါဘူး
ရက္စက္သြယ္ေပ်ာင္းတဲ့
မီးခိုးလက္ေခ်ာင္းေတြက
ငါတုိ႔ကို အပြင့္ခူးခ်ိန္။
ရထားဟာ
ေလာက လူရိုင္းရဲ႕ မႈတ္ေၿပာင္းဝကေန
အဆိပ္ေတြနဲ႔
တုန္ယင္စြာ လူးလြန္႔ထြက္ခြာခဲ့ရေပါ့။ ။
No comments:
Post a Comment