ပင္ဂြင္း

(၁)
ဥတၱရဝင္ရိုးစြန္းနဲ႔ လက္ထပ္ထားတဲ့
ေရခဲနတ္သမီးေမြးေန႔ပ
ေအးရွမာစို
အက္စကီမိုေတြရဲ႕ အေလာင္းေပၚတက္
(၇၅)ၾကိမ္ေၿမာက္ ငွက္ေတြေတာင္မွ
ဂုဏ္ၿပဳသီခ်င္းဆိုၾကေပါ့။
(၂)
ၿပီးဆံုးသြားတဲ့အခါ
အိမ္ၿပန္ဖို႔ရာ ငွက္ေတြလမ္းေလွ်ာက္
ကိုယ့္တုတ္ေကာက္ ကိုယ္ယူလာရမယ့္ ညီလာခံ
(ဟုတ္တယ္ေလ)
အေတာင္ပံေတြရေပမယ့္
သူတို႔ ပ်ံမွ မပ်ံသန္းႏိုင္ၾကတာပဲ။ ။


မင္းခိုက္စိုးစန္
ရာစုသစ္ၿမစ္က်ဥ္း (၃)

ကႏၱာရသက္သက္ ေကာင္းကင္ဘံု

ႏြမ္းခ်ိယိုင္လႈပ္
ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္နဲ႔ပ
ငါ.. လာခဲ့တယ္
အဲဒီ ကုလားအုတ္ဟာ ငါပါပဲ။

လူအေငြ႕အသက္ေတြနဲ႔ ေစးကပ္ေနတဲ့
လူေတြရဲ႕ ကႏၱာရထဲ
ဝဲစားေခြး တစ္ေကာင္လို
သြားရည္တၿမားၿမားယို၊ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ..သြား
ငါ ..လမ္းေတြမွားခဲ့ ..

ကႏုတ္မြန္းခၽြန္ အၿမင့္အမားနဲ႔
ေရႊေရာင္ နန္းေတာ္ေတြၾကား
ေက်ာက္ၿဖဴသား ေလးေထာင့္ကြက္စီရင္ၿပင္
နီရဲစြတ္စို ႏွင္းဆီပ်ိဳဥယ်ာဥ္
အမတ ေရစင္ ကန္မဂၤလာ
ေၾကးသြန္း မ်က္ႏွာ ခန္႔ညားနဲ႔
တံခါးမ ဒိုင္းလႊား အေဆာင္အေယာင္ေတြၾကားမွာ
ခရာရွည္ တံပိုး
မုရိုးေၿမာက္ စည္သံေတြၾကားမွာ
ငါ
ေရငတ္ ေၿခာက္မြတ္
တတြတ္တြတ္ တရၾကမ္း ရွာေဖြရင္းသြားခဲ့
အပဏၰက ဇာတ္ထဲက လွည္းသားငါးရာ
ဘီလူးစားခံရတာ
ဘာဆန္းသလဲကြယ္ …

ဒီမွာေတာ့
ပိဋကတ္တိုက္သံုး စာအုပ္ကတ္တေလာက္လို
ဆံၿခည္မွ်င္ေလးတစ္စ
လွ်ိဳၿဖဲဟ မရေအာင္
(လူေတြ) အခဲတမွ် စုပံု ကႏၱာရ
အေပၚ .. ေနတစ္စင္း
ေအာက္ .. ေနတစ္စင္း
အၿပင္းစား ယာဥ္စြန္းတန္းသစ္ တစ္ခုေပၚက ကႏၱာရ
အဲဒီ
မဟာ ရန္ကုန္ ကႏၱာရထဲမွာ
ညေတြ
ၾကိဳးဆြဲခ် ေသပစ္လုိက္ၾကရွာတာေပါ့။ ။

မင္းခိုက္စိုးစန္
(၁၉၉၃)
တိတ္ဆိတ္ၿခင္း၏နာမေတာ္မွ

အသည္းကြဲၿပီးေနာက္ သတင္းစကား

ခင္ဗ်ားတုိ႔ဟာ
သၾကားလံုးတစ္လံုးရဲ႕
အခ်ိဳဆံုးစကၠန္႔ကို ဆြဲဆန္႔ခ်င္သူေတြပဲ။

ဟိုတစ္ေန႔က
သူမနဲ႔ေတြ႕ၿပန္ေတာ့
အေရာင္းစာေရးဆန္ဆန္ ေမးပါတယ္
ဘာကို အလုိရွိလဲ တဲ့
ေလေကာင္းေလသန္႔လို႔ ဆိုရင္
အံ့ၾသေနၾကလိမ့္မယ္။

အလို..
ဘယ္လို ဂီတပါလိမ့္
မင္ရည္က်ဲသြားတဲ့ ဒိုင္ယာရီ ဆိုပါလား
သူတုိဟာ ကၽြန္ေတာ့ ေကာ္ဖီထဲက မလိုင္ပါ
ဂုဏ္ယူလုိက္စမ္းပါ ကိုယ့္လူေရ။

ေၾသာ္ ..ဒါနဲ႔
သင့္အိမ္နံရံေပၚမွာ
ၿပကၡဒိန္တစ္ခု အသံဝင္ေနတာ
ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲ။ ။

လွသန္း
ဇႏၷဝါရီ ရနံ႔သစ္ ၁၉၉၀

လူေတြရဲ့ ဘက္လိုက္တတ္တဲ့ သဘာဝ

• လူေတြမွာ အစြဲကေလးေတြ ရွိတတ္ၾကသည္။
• အယူအဆစြဲ၊ လူမ်ိဳးစြဲ၊ ေဒသစြဲ စသျဖင့္။
• အဲသည္အထဲမွာ အားအၾကီးဆုံးက ငါစြဲ။

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာ့ "မွ်မွ်တတ မွန္မွန္ကန္ကန္ ျမင္သည္" ဟုထင္တတ္ၾကသည္။သို႕ေသာ္ ေျပာရာဆိုရာ လုပ္ကိုင္ရာမ်ားမွာ သတိထားျပီးၾကည့္လွ်င္ တစ္ဖက္ဖက္က လိုက္ေနမိတာေတြ၊ အစြဲကေလးနဲ႕ ဆုံးျဖတ္မိတာေတြရွိေနတာ ေတြ႕ရလိမ့္မည္။

လူေတြမွာ ရွိတတ္ၾကသည့္ အဲသည္သေဘာကို Tom Knight ဆိုေသာ ပုဂၢိဳလ္က အခုလိုေရးသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

စဥ္းစားၾကည့္ရင္ ရယ္စရာဗ်။

ဟိုလူ အလုပ္တစ္ခုကို အၾကာၾကီး အခ်ိန္ယူျပီး လုပ္ေနရင္ သိပ္ေႏွးေကြးတဲ့လူလို႕ ေျပာတယ္။ ကိုယ္ၾကာေနရင္ေတာ့ အဲဒါ ေစ့စပ္ေသခ်ာတာ တဲ့။

ကိစၥတစ္ခုကို ဟိုလူမလုပ္ရင္ ပ်င္းတာ။ ကိုယ္မလုပ္တာက အလုပ္မ်ားလို႕။ ကိစၥတစ္ခုကို သူ႕လုပ္ပါ မေျပာဘဲနဲ႕ ဟိုလူထလုပ္ရင္ အဲဒီလူ ေဘာင္ေက်ာ္တာ။ ကိုယ္လုပ္တာဆိုရင္ေတာ့ အလုပ္လပ္ျမင္တာ၊ ကိုယ့္ဉာဏ္နဲ႕ကိုယ္ တီထြင္ၾကံဆျပီး လုပ္တတ္တာ။

ဟိုလူက သူ႕အယူအဆကို အေၾကာက္အကန္ ေျပာေနရင္ အဲဒါ တစ္ေစာက္ကန္း တစ္ယူသန္။ ကိုယ္ေျပာေနရင္ေတာ့ သေဘာထားျပတ္သားခိုင္မာတာ။

အစဥ္အလာက်င့္ဝတ္စည္းကမ္း တစ္ခုတေလ ဟိုလူခ်ိဳးေဖာက္ရင္ အဲဒီလူ ယဥ္ေက်းမႈ မရွိတာ။ ကိုယ္ဂ႐ုမစိုက္ခဲ့ရင္ေတာ့ ဟာ.. မရဘူး၊ ကြၽန္ေတာ္က ကိုယ့္ပုံစံနဲ႕ကိုယ္ပဲ။... တဲ့။

လူအေတာ္မ်ားမ်ား အဲသည့္အတိုင္းပဲဟု သင္ျမင္မိလိမ့္မည္။ သင္ကိုယ္တိုင္ေကာ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ။

ေဖျမင့္

"စာဖတ္သမား၏ မွတ္စုမ်ား" မွ

စားေသာက္ဆုိင္မွာ ျပတဲ႔ လူေနမွဳ အဆင့္အတန္း

Buffet စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခု၏ စားပြဲေပၚမွ သတိေပး စာတမ္းကုိ ေတြ႕ရစဥ္

ဒီေန႔ တနဂၤေႏြ ေန႔လည္းျဖစ္၊ ရာသီ ဥတု မွာလည္း ေနထုိင္လုိ႔ ေကာင္းတဲ႔ အပူခ်ိန္ အေန အထား မွာရွိလုိ႔ တစ္ေယာက္တည္း ညေနဖက္ အိမ္မွာ ထမင္း ခ်က္မစား ခ်င္ေတာ့ဘဲ၊ အိမ္အနီး မွာရွိတဲ႔ ကလပ္ဖက္ကုိ ညစာ စားဖုိ႔ လမ္းေလွ်ာက္ခဲ႔ပါတယ္။ လစ္ဗာပူးမွာ ရွိတဲ႔ ကလပ္ရဲ႕ အေပၚထပ္မွာ ျမန္မာလုိ ဘူေဖး (buffet) လုိ႔ေခၚတဲ႔ ကုိယ္ႀကိဳက္ ႏွစ္သက္ရာ အစား အေသာက္မ်ားကုိ လုိသေလာက္ ထည့္ယူၿပီး စားႏုိင္တဲ႔ စားေသာက္ဆုိင္ တစ္ခု ရွိပါတယ္။ ကလပ္ အသင္းဝင္ ျဖစ္ပါက ေစ်းအလြန္ သက္သာတဲ့ အျပင္၊ တနဂၤေႏြေန႔ ဆုိလွ်င္ အစား အေသာက္ စုံစုံလင္လင္ တည္ခင္း ထားတတ္ တာေၾကာင့္ ဒီညေတာ့ အဲဒီမွာ အဝစားၿပီး အိမ္ ေစာေစာ ျပန္အိပ္ဖုိ႔ စိတ္ကူး ခဲ႔ပါတယ္။

ကလပ္က စားေသာက္ဆုိင္ကုိ ေရာက္တယ္ ဆုိရင္ဘဲ ဦးစြာ ပထမ ပန္းသီးရည္ ေဖ်ာ္ရည္ တစ္လုံးနဲ႔၊ ပင္လယ္စာေတြကုိ ပုဂံထဲ ထည့္လာၿပီး စားပြဲလြတ္ တစ္ခုမွာ ေနရာယူ ဝင္ထုိင္လုိက္တဲ႔ အခါ၊ စားပြဲေပၚမွာ ေရးထားတဲ႔ စာတမ္းေလးကုိ ဒီေန႔မွ ေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစုိက္ၿပီး ဖတ္မိလုိက္ပါတယ္။ စာေရးထားတာက –

Whilst we encourage a healthy appetite waste is not appreciated. Please only help yourself to what you know you will eat.

ဘူးေဖး ဆုိတာ ေစ်းႏွဳံး တစ္ခုတည္း သတ္မွတ္ထားတဲ႔ အတုိင္း ေပးရတာ ျဖစ္ၿပီး၊ စားပြဲေတြ ေပၚမွာ ခင္းထားတဲ႔ အစားအေသာက္ ေတြကုိ လုိသလုိ၊ အဝ ႀကိဳက္သေလာက္ ယူစားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မုိ႔ လုိသေလာက္သာ ယူစားပါ၊ အစားအေသာက္ ေတြကုိ အေလအလြင့္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ ဆုိၿပီး သတိေပးထားတဲ႔ စာတမ္းေလးကုိ အဂၤလိပ္လုိ ေရးထား ပုံေလးဟာ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ရွိတာေၾကာင့္ ဒီစာတမ္းေလးကုိ သေဘာက်မိ သြားခဲ႔ပါတယ္။

ဒီလုိနဲ႔ ညစာစားရင္း အေတြးက စကၤာပူဆီ ေရာက္သြားပါတယ္။ မိမိ စကၤာပူကုိ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ ေလာက္တုန္းက ေရာက္ခဲ႔စဥ္မွာ ၾကယ္ ၅ ပြင့္ အဆင့္ရွိတဲ႔ ဟုိတယ္ တစ္ခုမွာ ဘူေဖး စားခဲ႔ဖူးပါတယ္။ (ၾကယ္ ၅ ပြင့္ အဆင့္ရွိတဲ႔ ဟုိတယ္လုိ႔ ထည့္ေျပာရတာက၊ မိမိ ယေန႔ ဘူေဖး သြားစားတဲ႔ လစ္ဗာပူးက ကလပ္ဆုိတာ ၾကယ္ ဘယ္ႏွစ္ပြင့္မွ အဆင့္ မရွိတဲ႔ အျပင္၊ သာမာန္ အလုပ္သမား၊ ရုံးသူ ရုံးသား လူတန္းစား အသီးသီး ဝင္ထြက္ စားေသာက္ ေနတဲ႔ ေနရာနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ ကြာျခားတာကုိ ေျပာျပခ်င္လုိ႔ ျဖစ္ပါတယ္) အဲဒီလုိ ၾကယ္ ၅ ပြင့္ အဆင့္ရွိတဲ႔ ဟုိတယ္ ေနရာမ်ဳိးမွာ ဖြင့္ထားတဲ႔ ဘူေဖး စားေသာက္ဆုိင္ဟာ အစား အေသာက္ေတြ အေလအလြင့္ မျဖစ္ေစဖုိ႔ သတိေပးတဲ႔ ေနရာမွာ – “အစားအေသာက္မ်ားကုိ လုိသေလာက္သာ ယူစားပါ၊ အေလ အလြင့္ မျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ အကယ္၍ မစားႏုိင္လုိ႔ အစားအေသာက္မ်ား က်န္ေနခဲ႔ပါက အေလးခ်ိန္နဲ႔ ျပန္လည္ ခ်ိန္တြယ္ၿပီး၊ တန္ဖုိးရဲ႕ ၃ ဆ ေပးေလွ်ာ္ရမယ္” လုိ႔ ေရးထားပါတယ္။

ဒီလုိေရးထားျခင္း အားျဖင့္၊ ၾကယ္ ၅ ပြင့္ အဆင့္ရွိတဲ႔ ေနရာမ်ဳိးမွာေတာင္ လာစားေသာက္တဲ႔ လူေတြဟာ ကုိယ့္အသိ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ ကုိယ္၊ စည္းစံနစ္ ရွိရွိ မစားေသာက္တတ္ဘဲ၊ ဒဏ္ေၾကးနဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္မွ ရတဲ႔ သေဘာမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာကုိ သတိထားမိ လုိက္ပါတယ္။ ကုိယ္လည္း အက်ဳိးမရွိ၊ သူတပါးလည္း အက်ဳိးမျဖစ္၊ အမ်ားအတြက္လည္း အက်ဳိးယုတ္ေစမဲ႔ အျပဳအမူမ်ဳိးကုိ မျပဳလုပ္ပါနဲ႔ ဆုိတာ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ အဆင့္အတန္း ရွိသူ တစ္ေယာက္ကုိ ယဥ္ယဥ္ ေက်းေက်း ေျပာလုိ႔ ရႏိုင္ ပါတယ္။ ဒီလုိ လုပ္ရင္ျဖင့္ ဖမ္းမယ္၊ ဆီးမယ္၊ ဒဏ္တပ္မယ္ ဆုိတာမ်ဳိးထိ ၿခိမ္းေျခာက္ ေျပာရတယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒါဟာ လူ႔ ယဥ္ေက်းမွဳ အဆင့္အတန္း နိမ္႔ပါးသူမ်ဳိးမ်ားသာ ျဖစ္ေတာ့မယ္ ဆုိတာ စဥ္းစားမိၿပီး၊ ၾကယ္ ၅ ပြင့္ အဆင့္ရွိတဲ႔ ဟုိတယ္လုိ ေနရာမ်ဳိးမွာ လာစားေသာက္တဲ႔ သူေတြေတာင္မွ ဒီလုိ လူမ်ဳိးမ်ား ဆုိခဲ႔ပါက၊ မိမိမွာ ထုိသူမ်ားနဲ႔ ေဝးကြာၿပီး ေနႏုိင္ခဲ႔တာကုိ ကံေကာင္းတယ္လုိ႔ ယူဆမိပါေတာ့တယ္။

တစ္ခါ အေတြးက နဲနဲ ေဝးတဲ႔ ျမန္မာျပည္ ဖက္ကုိ ေရာက္သြား ျပန္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေရႊဂုံတုိင္ လမ္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ႔ ယုဇန ဟုိတယ္ရဲ႕ ဘူေဖး စားေသာက္ဆုိင္ကုိ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ တစ္ခါ ေရာက္ခဲ႔ ဖူးပါတယ္။ အဲဒီမွာေတာ့ ဘာမွ သတိေပး စာတမ္းေတြ၊ ေၾကျငာခ်က္ေတြ မေတြ႔ရပါဖူး။ လူေတြဟာ သတိေပး စရာ မလုိေလာက္ေအာင္ အသိစိတ္ဓါတ္ ရွိၾကတဲ႔ သူမ်ားလုိ႔ ထင္လုိက္စရာပါ။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဖူး။ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ပုဇြန္၊ ဂဏန္းနဲ႔ အျခား အရသာရွိ ေကာင္းမယ္ ထင္ရတဲ႔ ဟင္းပြဲမ်ားဟာ ဘာမွ မက်န္ဘဲ ပုဂံသာ တင္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ မိမိက စားေသာက္ဆုိင္ စားပြဲထုိးကုိ ေမးေတာ့ အဲဒီဟင္းပြဲေတြက တင္လုိက္တာနဲ႔ စားတဲ႔ လူေတြက လာၿပီး လုယူ သြားလုိ႔ ကုန္ကုန္ သြားတာပါတဲ႔။ ဒီေတာ့ ဒါေတြကုိ စားခ်င္ရင္ ေနာက္ေဖးက ဗန္းနဲ႔ လာျဖည့္တဲ႔ လူကုိ ၾကည့္ေနပါတဲ႔၊ အဲသည္လူ ထြက္လာရင္ အျမန္ ထၿပီး ဆြဲယူပါတဲ႔။ အဲသည္လုိ ၾကားလုိက္ရတဲ့ အခါ၊ မိမိမွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္… ပုိက္ဆံ ေပးၿပီးလဲ လာစားရေသးတယ္၊ လုစားရမယ္ ဆုိတာေတာ့ ဟန္မက် ေသးပါဖူး။ ဒါနဲ႔ မိမိက ဒါဆုိရင္လဲ မစားေတာ့ပါဖူးဗ်ာ၊ က်ေနာ္လဲ လုမစား တတ္ပါဖူး လုိ႔ေျပာၿပီး၊ ျပန္မယ္ လုပ္ေတာ့ စားပြဲထုိးေလးက၊ အကုိ ထုိင္ေနပါဗ်ာ၊ အဲဒီဟင္းေတြ လာခ်တဲ႔ အခါ က်ေနာ္ ယူလာၿပီး အကုိ႔ကုိ လာထဲ႔ေပးပါမယ္ ဆုိၿပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာတာနဲ႔၊ မိမိလည္း ျပန္ထုိင္ၿပီး ဆက္စားခဲ႔ပါတယ္။ မိမိ စားေသာက္ၿပီး ျပန္တဲ႔ အခါ က်ေတာ့ အျခား စားေသာက္ၿပီး ျပန္သြားတဲ႔ ဝုိင္းေတြမွာ မသိမ္းရေသးတဲ႔ ပန္းကန္ေတြကုိ သတိထား ၾကည့္မိလုိက္တဲ႔ အခါမွာ ပုဇြန္ေတြ၊ ဂဏန္းေတြဟာ သူတုိ႔ ဟင္းခြက္ ပုဂံေတြမွာ ျမင္မေကာင္းေလာက္ ေအာင္ ပုံေနၿပီး သူတုိ႔လဲ မစားႏုိင္ၾကေတာ့ဘဲ စားပြဲေပၚမွာ ေလလြင့္ ေပပြၿပီး ခ်န္ထားခဲ႔တာကုိ ေတြ႕ရပါတယ္။

အထက္မွာ ေျပာခဲ႔ သလုိ၊ ကုိယ္လဲ အက်ဳိးမရွိ၊ တစ္ျခား စားေသာက္သူမ်ားကုိလည္း အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ၿပီး အက်ဳိးယုတ္ေစတဲ႔ အျပင္၊ အလကား ဖ်က္လုိ ဖ်က္ဆီး လုပ္တဲ႔ ပုံစံမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရတဲ႔အတြက္ စားေသာက္ဆုိင္က မန္ေနဂ်ာကုိ စကၤာပူမွာ လုပ္တဲ႔ ပုံစံမ်ဳိး လုပ္ဖုိ႔ အႀကံေပးတဲ႔ အခါ၊ မန္ေနဂ်ာက – “အကုိေရ က်ေနာ္တုိ႔က အဲသည္လုိ လုပ္လုိ႔မရဖူးဗ်၊ လာစားတဲ႔ လူေတြက ဒီလုိလုပ္လုိ႔လဲ ဒဏ္ေၾကး ေပးမွာ မဟုတ္တဲ႔ အျပင္၊ သူတုိ႔က ဘယ္သူ ဘယ္ဝါနဲ႔ အဲသည္လုိ က်ေနာ္တုိ႔ကုိေတာင္ ျပန္ၿပီး ျပႆနာ ရွာသြားဦးမွာ စုိးလုိ႔ ဒီလုိဘဲ လႊတ္ထားၿပီး၊ အကုိတုိ႔လုိ လူေတြလာရင္ ဟင္းထည့္ေပးဖုိ႔ စားပြဲထုိးကုိ က်ေနာ္ မွာထားတာပါ” လုိ႔ ေျပာျပပါတယ္။

ဒါနဲ႔ဘဲ မိမိလည္း မန္ေနဂ်ာကုိ – “လာစားတဲ႔ လူေတြက လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳလည္း မရွိၾက၊ အဲဒီေတာ့ စည္းကမ္း လုပ္ေပးလုိ႔ စည္းကမ္းလည္း မလုိက္နာဖူး ဆုိရင္ေတာ့၊ ခင္ဗ်ား ေသနတ္ တစ္လက္သာ ေဆာင္ထားၿပီး အစား အေသာက္ေတြ ျဖဳန္းတီးတဲ႔ ေရွ႕က လူ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ကုိ ပစ္သာ သတ္ျပ လုိက္ပါေတာ့ဗ်ာ၊ ဒါမွဘဲ ေၾကာက္ၿပီး နားေထာင္ ေတာ့မယ္ ထင္ပါတယ္” လုိ႔ေျပာၿပီး စိတ္ပ်က္စြာ ထြက္လာခဲ႔ ပါေတာ့တယ္။

မိမိ ယခင္က အေနာက္ႏုိင္ငံ မ်ားကုိ မေရာက္ဖူးခဲ႔စဥ္ အေနာက္ ႏုိင္ငံမ်ားဟာ အေရွ႕ ႏုိင္ငံမ်ားထက္ လူေနမွဳ အဆင့္အတန္း ပုိလုိ႔ ျမင့္မားတယ္ ဆုိတာ ၾကားသိခဲ႔ ဖူးပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက ဘယ္လုိ လူေနမွဳ အဆင့္အတန္း ကြာျခား တာလဲ သိခ်င္လုိ႔၊ ႀကံဳႀကိဳက္တဲ႔ အခါ ေမးၾကည့္ေတာ့ အေနာက္ႏုိင္ငံ မ်ားမွာ လူေတြဟာ တုိက္နဲ႔ ေနႏုိင္တယ္၊ ကားစီးႏုိင္တယ္၊ အေရွ႕ႏုိင္ငံေတြမွာေတာ့ အမ်ားက တဲနဲ႔ ေနၾကရတယ္၊ လမ္းေလွ်ာက္ ဘစ္ကားစီးၾကရတယ္လုိ႔ သာ သိခဲ႔ရပါတယ္။ အခုေတာ့ မိမိ သိလာရတာက အဲသည္လုိ မဟုတ္ပါဖူး။ အေနာက္ႏုိင္ငံမ်ားမွာ လူေနမွဳ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားတယ္ ဆုိတာ စိတ္ဓါတ္ ေကာင္းမြန္ၿပီး အသိတရား ရွိျခင္း၊ စည္းကမ္း ရွိျခင္း၊ ကုိယ့္ရဲ႕ လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ အျခားသူ တစ္ဦး တစ္ေယာက္ ထိခုိက္ ေစမဲ႔ အျပဳအမူမ်ားကုိ ေစာင့္ထိန္းျခင္း၊ စတဲ႔ လူ႔ယဥ္ေက်းမွဳ အဆင့္အတန္း ျမင့္မားေနျခင္းသာ ျဖစ္တယ္ လုိ႔ ၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံ၊ နယူးေဆာက္ေဝး ျပည္နယ္၊ လစ္ဗာပူးၿမိဳ႕က ဘူေဖးဆုိင္မွာ ညစာစားရင္း ေတြ႕ျမင္မိခဲ႔ ပါေတာ့တယ္။

ေအာင္ေအာင္

http://www.aung.info/?p=2115

အိမ္ရနံ႔သီခ်င္း

ကၽြန္ေတာ္ ၾကယ္ေတြကို လွမ္းၿပီး အိမ္ၿပန္လမ္း ေမးမိတယ္

သူတုိ႔ရယ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရယ္တာေပါ့ …

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္နာရီမွမ်ား အဖ်ားေပ်ာက္မလဲ ေမးမိတယ္

သူတုိ႔ငိုတယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငိုတာေပါ့ ..

နာရီစင္ၾကီးေရွ႕ ပလက္ေဖာင္းစင္းစင္းေလး တစ္ေလွ်ာက္

ကားမီးလံုးေတြ ရြတ္ဆိုမိရင္း

ဘယ္မိုင္တိုင္မ်ား ဆိုက္ကပ္ေနၿပီလဲ မီးလံုးစိမ္းစိမ္းေလးရယ္

အလြတ္ရဟြန္းသံက်ယ္က်ယ္မွာ မီးမညွိႏိုင္ေသးခင္

ကၽြန္ေတာ္ ထမင္းဆာလို႔ မရဘူး။

ေၾသာ္

နာက်င္ဖြယ္ မိုင္ငါးဆယ္ခရီးမွာ

ဘယ္ႏူးညံ့မႈနဲ႔မွ သာယာသံမၿမည္ႏိုင္ခဲ့ဘူး

သားေလးရယ္ သားေလးေမေမရယ္

ဖရိုဖရဲဆြဲၿခင္းေလးနဲ႔ ပြင့္လာမွ

အိမ္ရနံ႕သီခ်င္းမ်ား ဆင္းလာၾကလိမ့္မယ္။ ။

ခိုင္ၿမဲေက်ာ္စြာ

၂၀၀၁၊ ဧၿပီ၊ စတိုင္လ္သစ္

စာေပခ်စ္သူ

ဒီရက္ပိုင္းမွာ စိတ္ၾကည္ႏူးဖြယ္ သတင္းတစ္ပုဒ္ၾကည့္လိုက္ရသည္။ ထိုင္ဝမ္နိင္ငံက သတင္းဆိုေသာ္လည္း စာေပခ်စ္သူတိုင္း ခံစားလို႔ရနိင္မည္ဟု ထင္ျမင္မိသည္။ အဓိကကေတာ့ ဆိုင္ရွင္ ေျပာျပသည့္ စကားေလးတစ္ခြန္းကို သေဘာက်လြန္းတာေၾကာင့္ ဒီပို႔စ္ေလးေရးျဖစ္ပါသည္။

စာအုပ္ဆိုင္ေလးတစ္ဆိုင္ ရိွပါသည္။ ဆိုင္၏တည္ေနရာက လူစည္ကားရာ၊ တကၠသိုလ္ေတြ၏ အနီးအနားက လမ္းသြယ္ေလးထဲမွာ ျဖစ္သည္။ ထိုဆိုင္က စာအုပ္အသစ္ေတြ ေရာင္းျခင္းမဟုတ္။ စာအုပ္အေဟာင္းမ်ားကိုသာ ျပန္ေရာင္းျခင္းျဖစ္သည္။ အသံုးျပဳၿပီးစာအုပ္မ်ားျဖစ္လို႔ ေစ်းႏႈန္းလည္း သက္သာသည္။ စာအုပ္အေဟာင္းေရာင္းသည့္ ဆိုင္မ်ားမွာ နိင္ငံတကာတြင္ ရိွပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ယခုေဖာ္ျပခ်င္သည့္ ဆိုင္ကေလးအေၾကာင္းက ထူးဆန္းသည္ဟု မဆိုသာ။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ရွင္၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ကေတာ့ ထူးျခားလွပါသည္။



ဆိုင္ဖြင့္ထားေသာ္လည္း ဆိုင္ရွင္မရိွသည့္ ဆိုင္ျဖစ္သည္။ ဆိုင္ထဲတြင္ စာအုပ္စင္ေပါင္းမ်ားစြာ ၊ စာအုပ္ေပါင္း ေထာင္ခ်ီကာ ရိွေနသည္။ သို႔ေသာ္ ဆိုင္ရွင္က မရိွပါ။ ဆိုင္ရွင္အစား ဆိုင္အဝင္ဝတြင္ ဆိုင္းဘုတ္ေလး တစ္ခု ေထာင္ထားသည္။ ဆိုင္းဘုတ္တြင္ ေရးထားသည္က

“ဆိုင္ရွင္ ဆိုင္တြင္မရိွပါ။
က်သင့္ေငြကို မိမိဘာသာ တြက္ခ်က္ျပီး ရွင္းပါ။
ဒီဆိုင္ေလးကို ကိုယ့္အိမ္လို သေဘာထားျပီး မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ စားေသာက္ စကားေျပာနိုင္ပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္း ခ်ိန္ဆိုရာမွာလည္း ဒီဆိုင္ေလးမွာ ခ်ိန္းဆိုနိုုင္ပါတယ္။ တစ္ေယာက္တည္းပ်င္းတဲ့အခါမွာလည္း ဒီဆိုင္ေလးမွာ လာေရာက္ စာအုပ္ဖတ္ရင္း အပ်င္းေျဖနိုင္ပါတယ္။ အထူးသတိျပဳရမွာေတာ့ စာအုပ္ဝယ္ျပီး ဆိုင္ထဲက ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ ပိုက္ဆံရွင္းဖို႔ မေမ႔ပါနဲ႔။ ဒါဟာ ဒီဆိုင္ေလးကို ကူညီေပးတဲ့ အဓိက အခ်က္ပါ။”

ထိုဆိုင္းဘုတ္ေလး နံေဘးတြင္ အိုးတစ္လံုးခ်ထားေပးသည္။ ထိုအိုးထဲတြင္ ပိုက္ဆံမ်ားရိွေနသည္။ စာအုပ္ေရာင္းရသည့္ ေငြမ်ားျဖစ္သည္။ ထုိအိုးေလး ေဘးမွာေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္ ေဘာပင္တစ္ေခ်ာင္း ထားေပးသည္။ စာအုပ္ဝယ္သူေတြက သူတို႔ ဘယ္စာအုပ္ဝယ္သြားပါတယ္။ က်သင့္ေငြ ဘယ္ေလာက္ထားခဲ့ပါတယ္ ဆိုၿပီး ထိုစာအုပ္ေလးထဲတြင္ ေရးထားခဲ့ၾကသည္။ ဆိုင္ရွင္မရိွသည့္ဆိုင္ထဲက ေငြသိမ္းသည့္ အိုးေလးထဲတြင္ စာအုပ္ေရာင္းရေငြမ်ား ရိွေနသည္မွာ ျမင္ေနက် ျမင္ကြင္းမ်ဳိး မဟုတ္တာ ေသခ်ာသည္။ ဆိုင္ရွင္မရိွသလို လံုျခံဳေရး ကင္မရာမ်ား တပ္ထားျခင္းပင္ မရိွ။ အံ့ၾသဖြယ္ရာပင္။


ထို႔ျပင္ ဆိုင္ရွင္အတြက္ စာအုပ္ဝယ္သူမ်ားမွ စာေလးေတြေရးခဲ့ကာ ဆိုင္နံရံတြင္ ကပ္ထားခဲ့သည္။ စာေလးေတြက အေၾကာင္းအရာ စံုလင္သည္။ လိုခ်င္သည့္ စာအုပ္နာမည္ေတြ ေရးထားခဲ့ၾကသည္။ အမ်ားဆံုး ေရးထားခဲ့ၾကသည္က ဆိုင္ရွင္၏ စိတ္ကူးစိတ္သန္းကို ေလးစားေၾကာင္း၊ မိမိတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ကိုယ့္အိမ္မွာလို ေစာင့္ၾကည့္သူမရိွဘဲ ေရြးခ်ယ္ ဖတ္ရႈ ဝယ္ယူရလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ဆိုင္ရွင္ကို ခ်ီးက်ဴးထားသည့္ စာရြက္ေပါင္းမ်ားစြာက ဆိုင္နံရံတြင္ အမ်ားအျပား ရိွေနသည္။

တစ္ရက္တြင္ေတာ့ ထိုဆိုင္ထဲသို႔ ထိုင္ဝမ္နိင္ငံသားဘေလာ့ဂ္ေရးသူ တစ္ဦး ဝင္လာသည္။ သပ္ရပ္စြာ စီထားေသာ စာအုပ္မ်ား၊ ဆိုင္အဝင္ဝ ဆိုင္းဘုတ္ႏွင့္ ေငြထည့္သည့္ အိုးေလးကို ျမင္သြားေသာအခါ ပါလာသည့္ ဗီဒီယိုကင္မရာျဖင့္ ဆိုင္အႏွံ႕ေလွ်ာက္ရိုက္ကာ မွတ္တမ္းတင္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ႔ဘေလာ့ဂ္တြင္ထိုဗီဒီယိုဖိုင္ကို ညအိပ္ခါနီး တင္ၿပီး အိပ္လိုက္သည္။ မနက္မိုးလင္းေတာ့ သူ႔ဘေလာ့ဂ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည့္အခါ ထိုဗီဒီယိုဖိုင္ကို တစ္ညအတြင္းတြင္ လူေပါင္း သံုးေသာင္းေက်ာ္ ၾကည့္ထားသည္ကို အံ့အားသင့္ဖြယ္ ေတြ႔လိုက္ရသည္။

ထိုဖိုင္ကို စာဖတ္သူမ်ားက အခ်င္းခ်င္း မွ်ေဝၾကသည္။ ဗီဒီယိုဖိုင္ကို ျပန္ကူးကာ မိမိတို႔ဘေလာ့ဂ္မ်ားတြင္ တင္ေပးၾကသည္။ ထိုသို႔ လူသိမ်ားသြားသည္ကို စာအုပ္ဆိုင္ရွင္က မသိေသး။ ေနာက္တစ္ရက္ မနက္ခင္း ဆိုင္လာဖြင့္သည့္အခါ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕တြင္ လူအမ်ားအျပား ေစာင့္ဆိုင္းေနသည္ကို ေတြ႔ရေတာ့ အံ့ၾသသြားမိသည္။ ထူးဆန္းသည္ဟု ထင္ရံုမွလြဲ၍ မည္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ လူေတြမ်ားေနသည္ကို သူ မသိခဲ့ပါ။ ထိုေန႔ ေန႔လည္ခင္းတြင္ေတာ့ သတင္းဌာနမ်ားမွ ဆိုင္ရွင္ကို ဆက္သြယ္ကာ အင္တာဗ်ဴးၾကသည္။ ထိုင္ဝမ္ရုပ္သံမွ သတင္းလိုင္းတိုင္းတြင္ သူ႔ဆိုင္အေၾကာင္း ပါလာခဲ့သည္။ သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးသည့္အခါ ထိုစာအုပ္ဆုိင္ေလး ျဖစ္ေပၚလာပံုကို ေျပာျပသည္။

ထိုဆိုင္ေလးဖြင့္ဖို႔က သူ၏ အိမ္မက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအိမ္မက္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ ဘဏ္မွ ေငြသံုးသိန္းေခ်းငွားခဲ့သည္။ လစဥ္အေၾကြး ျပန္ဆပ္ေနသည္မွာ ဆိုင္သက္တမ္းႏွင့္အတူ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာေနခဲ့ေလၿပီ။ ၿမိဳ႕လယ္ဆိုေတာ့ ဆိုင္ငွားခက ေစ်းႀကီးလွသည္။ ဆိုင္အကူလည္း မငွားနိင္ခဲ့။ ဆိုင္အတြင္းပိုင္း စာအုပ္စင္ေတြကအစ သူကိုယ္တိုင္ ရိုက္သည္။ ပစၥည္းေဟာင္းမ်ားဝယ္ၿပီး ဆိုင္ကို ျပင္ဆင္သည္။ ထို႔ေနာက္ စာအုပ္ေဟာင္းမ်ား လိုက္စုကာ သူ႔ဆုိင္တြင္ တင္သည္။ ဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ေနာက္ပိုင္း ပို၍ အလုပ္မ်ားခဲ့သည္။ ဆိုင္အတြက္ လိုအပ္သည့္ စာအုပ္မ်ား ထြက္ဝယ္ရတာေၾကာင့္ ဆိုင္ကို လူမရိွဘဲ ေဘးဆိုင္ေတြကိုသာ အပ္ထားခဲ့ရသည္။

ၾကာလာေတာ့ ထိုသို႔အပ္ထားခဲ့ရသည္ကို အားနာလာသည္။ ထိုအခါ အထက္ပါ ဆိုင္းဘုတ္ေလး ေရးၿပီး အိုးတစ္လံုးထားကာ သူထြက္သြားေလ့ရိွသည္တဲ့။ ထိုအင္တာဗ်ဴးကို နားေထာင္ရင္း ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္လာတာ ရိွသည္။ လံုျခံဳေရးကင္မရာလည္း တပ္မထားေတာ့ စာအုပ္ေတြ မေပ်ာက္ဘူးလား၊ ေရာင္းရသည့္ စာအုပ္ႏွင့္ စာအုပ္ဖိုးေငြေတြ ကိုက္မွ ကိုက္ရဲ႕လား။ ကြ်န္ေတာ္ သိခ်င္လာသည္။ ေတာ္ေသးသည္။ အင္တာဗ်ဴးေမးသူ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ထိုေမးခြန္းမ်ားကို သိခ်င္ဟန္တူသည္။ စာအုပ္ေတြ မေပ်ာက္ဘူးလား၊ ေငြစာရင္းေရာ ကိုက္ရဲ႕လား.. ဟု ေမးလိုက္သည္။

“ က်ေနာ္က မနက္ဆို ဆိုင္လာဖြင့္ၿပီး ညေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ပိတ္ရင္းနဲ႔ စာအုပ္စာရင္းေတြ စစ္ေလ့ရိွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေလ်ာ့သြားတဲ့စာအုပ္နဲ႔ စာအုပ္ဖိုးေငြေတြက အျမဲလိုလို ကိုက္တာပါပဲ။ တခါတေလ တစ္ရာ ႏွစ္ရာ လိုတာမ်ဳိးရိွပါတယ္။ စာအုပ္ဝယ္သူေတြ ေရးခဲ့တဲ့ စာအုပ္ထဲမွာ ေငြ တစ္ရာ လိုလို႔ ခ်န္ခဲ့တယ္ ေနာက္တစ္ေခါက္မွ ေပါင္းေပးမယ္လို႔ ေရးထားခဲ့ၾကပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း ေငြက ပိုေနေလ့ရိွပါတယ္။ စာအုပ္ဝယ္သူေတြ ပိုေငြ ျပန္မယူဘဲ ထားခဲ့တာနဲ႔ တူပါတယ္။”

ထိုေနရာေရာက္ေတာ့ နားေထာင္ေနရင္း ကြ်န္ေတာ္ ပီတိျဖစ္သြားရသည္။ ဆိုင္ရွင္၏ အသက္က ၂၇ ႏွစ္တဲ့။
သူ႔အသက္အရြယ္ႏွင့္ စာေပခ်စ္စိတ္က ေလးစားေလာက္သည္။ စာေပသမားေတြအေပၚ ထားသည့္ ေစတနာက ျမင္သာသည္။ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း လူ႔က်င့္ဝတ္နားမလည္၊ စာေပအေၾကာင္း တတ္ေယာင္ကားမ်ားႏွင့္ ယွဥ္လိုက္လ်င္ ေလးစားဖြယ္ရာျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ အင္တာဗ်ဴးသူက ထပ္ေမးသည္။ ေမးခြန္းေလးက သိပ္ေကာင္းသည္။

“အခုလိုမ်ဳိး ဆိုင္မွာ ေစာင့္ၾကည့္သူ မထားဘဲ စာအုပ္ဆိုင္ ဖြင့္ထားရဲတဲ့ ခင္ဗ်ားရဲ႕ယံုၾကည္မႈက ဘာလဲ”

ဆိုင္ရွင္က ျပန္ေျဖပါသည္။ ထိုအေျဖကို ကြ်န္ေတာ္ သိပ္သေဘာက်ပါသည္။ ထပ္ခါထပ္ခါ ၾကားေယာင္မိေနတာေၾကာင့္ သည္သတင္းေလးကို အဆင္ေျပဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ေရးျဖစ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူ႔အေျဖက

“စာအုပ္ေတြ သူခိုးခိုးမွာ မေၾကာက္ပါဘူး။ စာေပကို ခ်စ္ျမတ္ႏိုးသူတိုင္းက စိတ္ဓါတ္အဆင့္အတန္း ျမင့္မားၾကပါတယ္။ ဆိုးသြမ္းတဲ့သူ မျဖစ္နိင္ဘူးဆိုတာ က်ေနာ္ ယံုၾကည္လို႔ပါပဲ” တဲ့။

သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္မွာ ခြ်င္းခ်က္ရိွနိင္ေသာ္လည္း ထိုခြ်င္းခ်က္မွာ အနည္းငယ္ေသာ စုန္းျပဴးလူတန္းစားမ်ား အတြက္သာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ သူထင္သလိုမဟုတ္ဘဲ သူခိုးသူဝွက္ေတြႏွင့္ ၾကံဳခဲ့လ်င္ သူဆံုးရံႈးရမည့္ အရာမွာ ေငြေၾကးတစ္ခုထဲသာ မဟုတ္။ သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ေတြပါ ခိုးယူခံလိုက္ရသလို ျဖစ္မည္။ သို႔ေသာ္ စာေပခ်စ္သူေတြက သူထင္သလို မလိမ္မေကာက္ၾကေၾကာင္းကို သူယံုၾကည္ခြင့္ရလိုက္တာကို ကြ်န္ေတာ္ ၾကားကေန ဝမ္းသာေနမိသည္။ လူမ်ဳိးမတူ၊ ဘာသာစကားမတူေသာ္လည္း ထိုဆိုင္ရွင္၏ စာေပသမားေတြအေပၚ ထားသည့္ခ်စ္ခင္စိတ္ကို ေလးစားမိပါသည္။ ယခုေတာ့ သူ႔ေစတနာ အက်ဳိးျပန္ေပးၿပီထင္သည္။ ရုပ္သံသတင္းဌာနမ်ားက သူ႔ဆိုင္ေလးအေၾကာင္း ထုတ္လႊင့္ေပးေနတာေၾကာင့္ သူ႔ဆိုင္ေရွ႕ေလွ်ာက္ ပို၍ေအာင္ျမင္ဖို႔ပဲ ရိွေတာ့သည္။
ေစတနာမွန္လ်င္ ကံအက်ဳိးေပးေကာင္းမည္ဟု ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ေလးေလးနက္နက္ ယံုၾကည္ပါသည္။

"ျမစ္က်ဳိးအင္း"

ျမစ္က်ဳိးအင္း Blog မွကူးယူေဖာ္ျပသည္။

ျဖစ္ခ်င္တယ္....

ျဖစ္ခ်င္တာေတြမျဖစ္ရမွေတာ့ ဘာေတြျဖစ္ခ်င္ေနရမွာလဲ?

ျဖစ္သင့္တာကိုေျပာျပမယ့္လူရွိရင္ ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုလည္း တစ္ေပြ႔တစ္ပိုက္ၾကီး ေျပာျပခ်င္တယ္။

ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုေျပာရရင္ ျဖစ္သင့္တာေတြလည္းပါတယ္၊ မျဖစ္သင့္တာေတြလည္းပါတယ္။

ျဖစ္သင့္သင့္ မျဖစ္သင့္သင့္ ျဖစ္ခ်င္တာကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ရွိရမွာပဲ မဟုတ္လား?

ျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္သင့္တာဆိုတာ ျဖစ္ေသးတာ မျဖစ္ေသးတာနဲ႕ဆိုင္မလား?

ျဖစ္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ ေတြးေတာလို႔မရလို႔ တခ်ိဳ႕ကလည္း မျဖစ္ႏိုင္တာမရွိ မျဖစ္ေသးတာပဲရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။

ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ႏိုင္ႏိုင္ မျဖစ္ႏိုင္ႏိုင္ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့

တစ္ခါေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။

တကယ္ျဖစ္ျဖစ္ မျဖစ္ျဖစ္။

"ေအးလင္းထြဋ္"

P.S. ကြၽန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရးထားတဲ့ပို႕စ္ပါ။

အသိတစ္ဝက္

ငါစဥ္းစားခဲ့ဘူးတယ္။
ဘဝဆိုတာ အိပ္မက္လားလို႕...

ျဖစ္တည္ျခင္းဆိုတာ
ျပိဳပ်က္ဖို႕လားလို႕...

မရွိဘူးလို႕ထင္တဲ့အရာေတြ
တကယ္ရွိလားလို႕...

ဒါကိုလူေတြက နံမည္တပ္ၾကတယ္။
ငေပါတဲ့။

တခါတုန္းက ငါ့အိပ္မက္ေတြ
မိုးေရ အျဖစ္ ပင္လယ္ထဲ ေမ်ာပါဘူးတယ္။
ျပန္မရတဲ့အတိတ္ေတြ
ပစၥဳပၸန္ မွာ ေဆာင္းအိပ္မက္ျဖစ္ဖူးတယ္။

ယံုၾကည္ထားတဲ့ အနာဂတ္ တခုတည္းအတြက္နဲ႕
မိုးခါးေရ မေသာက္ေတာ့
ငါက အ႐ူးတဲ့။

စစ္ပြဲ...
မီး...
အခ်စ္... ေတြကို တဂိုဏ္းထဲထားေတာ့
သံေယာဇဥ္ ကိုေတာင္
ခပ္ကင္းကင္းေနခ်င္လာတယ္

လူညီရင္ ဤဟာ ကြၽဲျဖစ္
ဆိုေတာ့...
ယိုင္နဲ႕လာတဲ့ အသိနဲ႕
က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ထားတဲ့
လက္ထဲက သုညလည္း
ေဘာင္ဘင္ခတ္ လာတယ္။

ငါစဥ္းစားခဲ့ဘူးတယ္.....

...........................။

အဲဒီ့ သုည ဘယ္ေတာ့ျပန္ျပည့္ျဖစ္မလဲလို႕။

"သားငယ္"

အလြမ္းရင့္ရင့္

အေတြးေတြ ေလလြင့္ေနတာ

လိုက္ေကာက္မဲ့သူေတာင္

ငုတ္တုတ္ေမ့လို႕

စံပယ္တစ္ပြင့္ ေႂကြက်သံ

ရင္ထဲဗေလာင္ဆူသြားတယ္။

ငါလည္းလူသားပဲ

တခါတေလ ကဗ်ာဆန္ ခြင့္ရွိတယ္။

သူ႕ေရွ႕ေရာက္ရင္

မာနေတြ ကိုယ္ေယာင္ေဖ်ာက္လို႕

သူ မၾကားခ်င္တဲ့စကား

ငါ့နားငါ ၾကားေအာင္ေျပာတယ္

"။။။။။။။။။။။။။"

ငါ မၾကားခ်င္တဲ့စကား

ႏွလုံးသားထဲ အထိၾကားေအာင္ သူေျပာတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ပဲ

ၾကယ္ေတြျပဳံးတဲ့ ညမွာ

ငါ့ကိုငါ သြန္ပစ္လိုက္တယ္။

အလြမ္းေတြ စစ္ေနရမွာ

ႏွေမ်ာလို႕။

ၾကယ္ေႂကြတာကိုလည္း

တညလုံး ထိုင္ၾကည့္ဖူးျပီ။

ေကာ္ဖီတစ္ခြက္နဲ႕

ခါးသီးၾကည့္လိုက္တာ

ငါ့လက္မွာ သူ႕နံမည္

ရွသြားဖူးတယ္။

ေလမတိုက္ပဲ ေႂကြတဲ့သစ္ရြက္

အညွာလြယ္တယ္ ေျပာမလား။

ရင္ကြဲနာက် ေသတဲ့

ဖားတစ္ေကာင္ သမိုင္း

မိုးေရေတြေအာက္မွာ

ေပ်ာက္ရွဖူးတယ္။

တိုးတိုးေလး ေႂကြတဲ့သစ္ရြက္

သူ႕ရင္မွ ၾကားေကာင္းပါရဲ့...

"သားငယ္"