ႏြမ္းခ်ိယိုင္လႈပ္
ကုလားအုတ္တစ္ေကာင္နဲ႔ပ
ငါ.. လာခဲ့တယ္
အဲဒီ ကုလားအုတ္ဟာ ငါပါပဲ။
လူအေငြ႕အသက္ေတြနဲ႔ ေစးကပ္ေနတဲ့
လူေတြရဲ႕ ကႏၱာရထဲ
ဝဲစားေခြး တစ္ေကာင္လို
သြားရည္တၿမားၿမားယို၊ ေခါင္းငိုက္စိုက္ ..သြား
ငါ ..လမ္းေတြမွားခဲ့ ..
ကႏုတ္မြန္းခၽြန္ အၿမင့္အမားနဲ႔
ေရႊေရာင္ နန္းေတာ္ေတြၾကား
ေက်ာက္ၿဖဴသား ေလးေထာင့္ကြက္စီရင္ၿပင္
နီရဲစြတ္စို ႏွင္းဆီပ်ိဳဥယ်ာဥ္
အမတ ေရစင္ ကန္မဂၤလာ
ေၾကးသြန္း မ်က္ႏွာ ခန္႔ညားနဲ႔
တံခါးမ ဒိုင္းလႊား အေဆာင္အေယာင္ေတြၾကားမွာ
ခရာရွည္ တံပိုး
မုရိုးေၿမာက္ စည္သံေတြၾကားမွာ
ငါ
ေရငတ္ ေၿခာက္မြတ္
တတြတ္တြတ္ တရၾကမ္း ရွာေဖြရင္းသြားခဲ့
အပဏၰက ဇာတ္ထဲက လွည္းသားငါးရာ
ဘီလူးစားခံရတာ
ဘာဆန္းသလဲကြယ္ …
ဒီမွာေတာ့
ပိဋကတ္တိုက္သံုး စာအုပ္ကတ္တေလာက္လို
ဆံၿခည္မွ်င္ေလးတစ္စ
လွ်ိဳၿဖဲဟ မရေအာင္
(လူေတြ) အခဲတမွ် စုပံု ကႏၱာရ
အေပၚ .. ေနတစ္စင္း
ေအာက္ .. ေနတစ္စင္း
အၿပင္းစား ယာဥ္စြန္းတန္းသစ္ တစ္ခုေပၚက ကႏၱာရ
အဲဒီ
မဟာ ရန္ကုန္ ကႏၱာရထဲမွာ
ညေတြ
ၾကိဳးဆြဲခ် ေသပစ္လုိက္ၾကရွာတာေပါ့။ ။
မင္းခိုက္စိုးစန္
(၁၉၉၃)
တိတ္ဆိတ္ၿခင္း၏နာမေတာ္မွ
No comments:
Post a Comment